Net zoals mensen kunnen ook honden aan artrose lijden, vooral als ze al een dagje ouder worden!

Artrose is een degeneratieve ziekte die het gewrichtskraakbeen treft, dat dient om schokken in het dagelijkse leven op te vangen.

Er bestaan twee soorten:

• Primaire artrose, die oude honden treft en die tot een geleidelijke slijtage van het kraakbeen leidt; 
• Secundaire artrose, die honden van alle leeftijden treft en zich ontwikkelt na een functiestoornis, misvorming of letsel aan een gewricht.

In het algemeen worden de volgende gewrichten het meest door artrose getroffen: heupen, knieën, de ellebogen en schouders.

De symptomen van artrose evolueren naargelang de ziekte zich verder ontwikkelt. Er moet zo snel mogelijk opgetreden worden om de pijn van uw dier zo veel mogelijk te verlichten:

• In het begin zal uw hond steeds vaker weigeren te lopen en springen, moeite hebben om zich te verplaatsen of hinken met chronische pijn. Na een rustperiode, als hij lange tijd gelegen heeft, zal hij ook moeilijkheden hebben om recht te staan.
• De pijn wordt mettertijd heviger, waardoor uw hond zal kermen wanneer hij zich verplaatst, vooral bij koude, vochtigheid of intensere bewegingen. Het gebeurt in deze fase niet zelden dat honden, zelfs de zachtaardigste, hun eigenaar proberen bijten als ze pijn hebben.
• In de laatste fase van de ziekte verliest de hond een groot deel van zijn mobiliteit en zijn bepaalde bewegingen niet langer mogelijk. 

Om een diagnose te stellen en de fase en ernst van de artrose te bepalen, zal de dierenarts meerdere onderzoeken uitvoeren en röntgenfoto's maken.

Als artrose wordt vastgesteld, volgt een behandeling om de pijn te verlichten. De artrose doen verdwijnen is helaas niet mogelijk.

Er kunnen meerdere maatregelen genomen worden om de pijn in de gewrichten te verlichten:

• Ervoor zorgen dat uw hond voldoende blijft bewegen om spierafbraak te voorkomen, zonder te overdrijven (korte wandelingen);
• Mogelijk overgewicht tegengaan om de slijtage van de gewrichten niet te versnellen;
• Voor een gezond dieet zorgen, aangepast aan uw dier. Uw dierenarts kan u uitstekend advies geven over de keuze van gepaste voeding;
• Eventueel tot een operatie overgaan om de bekende gewrichtsmisvormingen (dysplasie, ligamentrupturen) te corrigeren.

Nierfalen is een ziekte die leidt tot de geleidelijke afbraak van de nieren. Deze zijn dan niet in staat om hun functie te vervullen, namelijk afval en gif uit het bloed verwijderen.

De ziekte neemt twee vormen aan:

• Chronisch nierfalen: Deze vorm treft voornamelijk oudere honden, is onomkeerbaar en doorgaans te wijten aan terugkerende urineweginfecties, tumoren, beschadigingen van het nierweefsel (veroorzaakt door bijvoorbeeld diabetes) of ook aan leeftijdsgebonden degeneratie.
• Acuut nierfalen: In deze vorm kan de ziekte ook jongere honden treffen. Ze kan genezen worden op voorwaarde dat de oorzaak snel wordt weggenomen. De mogelijke oorzaken zijn talrijk: een slechte bloeddoorstroming ter hoogte van de nieren, micro-organismen, toxines enz.

Chronisch nierfalen wordt meestal gekenmerkt door een grotere dorst en vaker urineren. Mettertijd evolueren de symptomen en merkt u dat uw hond vermagert, minder eetlust heeft of vermoeid en lusteloos lijkt. Deze tekenen kunnen ook gepaard gaan met braken of diarree.

In geval van acuut nierfalen zijn de symptomen jammer genoeg weinig kenmerkend, wat de diagnose van de ziekte bemoeilijkt:

• Verlies van energie.;
• Daling of totaal verlies van de eetlust;
• Aandoeningen van de urinewegen;
• Braken en diarree;
• Slechte adem (ureumgeur, vergelijkbaar met ammoniak).

Uw dierenarts kan met een bloedanalyse en verschillende onderzoeken bepalen of uw hond aan nierfalen lijdt. 

Hoewel de ziekte in chronische vorm onomkeerbaar is, kan uw hond behandeld worden zodat zijn levenskwaliteit stijgt. Uw dierenarts raadt u dan vooral dieetmaatregelen aan, waarbij de voorkeur uitgaat naar voeding met weinig fosfor en weinig proteïnen. Ook wordt aangeraden om snoepjes en tafelrestjes te vermijden, die mogelijk nefast zijn voor de nieren.

In geval van acuut nierfalen probeert de behandeling met geneesmiddelen de normale nierwerking te herstellen. 

Een regelmatige opvolging van uw dier is nodig om de voortgang van de ziekte te evalueren en, indien nodig, de behandeling aan te passen.

Afhankelijk van hoe groot uw hond is, klopt zijn hart tussen de 50 en 200 keer per minuut. Bij elke slag wordt zuurstofrijk bloed naar de belangrijkste vitale organen en spieren gestuurd, wat het organisme goed doet werken. 

In geval van hartfalen daalt het functioneringsvermogen van de hartspier: de slagen worden minder regelmatig of minder doeltreffend en in beide gevallen daalt de bloedtoevoer. 

Om het fenomeen tegen te gaan, beschikt het organisme over diverse mechanismen, bv. het verhogen van de hartslag. Door deze reactie kan het dier een normale activiteit en een normaal gedrag behouden. Naarmate het hartfalen toeneemt, wordt het hart steeds vermoeider, zodat het zich niet meer kan aanpassen in het geval van intense fysieke inspanning, en later zelfs gematigde inspanning. 

Bij honden zijn de eerste tekenen van hartfalen zichtbaar na een fysieke activiteit: uw dier, dat doorgaans energiek is, verdraagt de inspanning minder en geeft blijk van een ongewone vermoeidheid.

Naarmate de ziekte evolueert, kan uw hond lijden aan:

• Tachycardie (verhoging van het hartritme);
• Flauwtes;
• Vermageren; 
• Gezwollen buik;
• Daling of verlies van de eetlust;
• Hoest.

Als u deze symptomen opmerkt bij uw dier en er eerder al hartruis of een onregelmatig hartritme vastgesteld werd, dan raden we u aan om een afspraak te maken voor grondigere hartonderzoeken. 

Deze dienen om het hartfalen te bevestigen, om te bepalen in welke fase uw hond zit en om de oorzaak te achterhalen. 

De behandeling verschilt in functie van de precieze oorzaak van het hartfalen. Als die niet kan worden bepaald, dient de behandeling om de hartfunctie en de bloedtoevoer te verbeteren.

In het geval van hartproblemen, is het belangrijk te letten op de hygiëne van uw dier, met een aangepast (zoutarm) dieet. In geval van overgewicht wordt ook een programma voor gewichtsverlies aangeraden. Een hond met hartproblemen moet ook zware of langdurige inspanningen vermijden, net als stress. 

Met een regelmatige opvolging van de dierenarts en een goede levenshygiëne kan uw hond nog vele gelukkige jaren met u doorbrengen!

Droge ogen, ook Kerato Conjunctivitis Sicca (KCS) of het droge ogensyndroom genoemd, is een veelvoorkomende ziekte bij honden. Ze wordt veroorzaakt door de onomkeerbare afbraak van de traanklieren door het immuunsysteem van de hond. 

De hond produceert bijgevolg steeds minder tranen, en uiteindelijk geen meer als hij niet behandeld wordt.

Deze uiterst vervelende ziekte droogt de ogen van de hond uit, wat erg pijnlijk is. Zonder tranen worden ze ook vatbaarder voor ooginfecties. 

Naarmate de ziekte evolueert, vermindert het zicht van uw hond tot hij helemaal blind wordt.

Zicht van een normale hond.	Zicht van een hond met KCS.

Droge ogen komen vaak voor en treffen ongeveer 1 hond op 22. Hoewel de ziekte op alle leeftijden voorkomt, hebben vooral oudere honden er last van. 

Bovendien lopen bepaalde rassen, vooral de kleine, een hoger risico om de ziekte te krijgen:

• Engelse cockerspaniël;
• De Cavalier King Charles spaniël;
• De West Highland white terrier;
• Shih tzu;
• Mopshond;
• Bulldog.

Omdat de symptomen van KCS zeker in het begin redelijk subtiel zijn, blijft de ziekte vaak lange tijd onopgemerkt. Sommige, hieronder vermelde symptomen kunnen u echter waarschuwen:

• Ogen die droog lijken;
• Oogirritatie: als uw hond zijn ogen vaak gesloten houdt, regelmatig knippert of erin wrijft;
• Rode ogen;
• Oogafscheiding;
• Een kleurverandering op het oogoppervlak (blauwwitte kleur), soms met een uitgesproken verkleuring of de vorming van nieuwe bloedbanen;
• Een terugkerende ontsteking van de oogleden of ogen.

Raadpleeg bij twijfel onmiddellijk uw dierenarts. Hij zal dan testen in welke mate uw huisdier tranen kan produceren. 

Bij tijdige detectie kan uw dierenarts een dagelijkse behandeling voorschrijven waarmee de voortgang van de ziekte een halt kan worden toegeroepen. Dit doet de pijn verdwijnen en redt het zicht van uw hond, wat zijn leven veel comfortabeler blijft. 

Uw dierenarts kan ook een zalf voorschrijven die de traanklieren beschermt, de natuurlijke productie van tranen stimuleert en ontstekingen verhindert. Ook een operatie is mogelijk.