Net zoals mensen kunnen katten ook aan artrose lijden, vooral als ze al een dagje ouder worden.

Artrose is een degeneratieve ziekte die het gewrichtskraakbeen treft, waarvan de belangrijkste functie bestaat uit het opvangen van schokken in het dagelijkse leven.

Onze huisdieren kunnen twee soorten artrose krijgen:

• Primaire artrose, die oude katten (vanaf 7 jaar) treft en die tot een geleidelijke slijtage van het kraakbeen leidt;
• Secundaire artrose, die katten van alle leeftijden treft en zich ontwikkelt na een functiestoornis, misvorming of een gewrichtsletsel.

In het algemeen worden de volgende gewrichten het meest door artrose getroffen: heupen, knieën, ellebogen en schouders. 

In tegenstelling tot honden uiten katten niet noodzakelijk hun pijn. U kunt de ziekte vooral opmerken door het gedrag van uw kat in het gezin en tijdens de interactie met mensen of soortgenoten aandachtig gade te slaan.

De volgende symptomen kunnen u waarschuwen:

• Onzindelijkheid (moeilijk de kattenbak in kunnen);
• Een vale, verwarde vacht (moeilijkheden om zich dagelijks te verzorgen);
• Moeilijk kunnen springen, in bomen klimmen of ergens op of af springen;
• Gebrek aan interesse (niet meer jagen, weigeren te spelen of zelfs naar buiten te gaan);
• Gedragswijzigingen (uw dier gaat aaien uit de weg, vermijdt sociale interacties, trekt zich terug).

Om de diagnose te stellen en de fase en ernst van de artrose te bepalen, zal de dierenarts meerdere onderzoeken uitvoeren en röntgenfoto's maken.

Als artrose wordt vastgesteld, wordt een behandeling ter verlichting van de symptomen voorzien. De artrose zal daarmee jammer genoeg niet verdwijnen.

Er kunnen ook meerdere maatregelen worden genomen om de pijn in de gewrichten van de kat te verlichten:

• Erop toezien dat hij voldoende blijft bewegen om spierafbraak te voorkomen, zonder te overdrijven (korte wandelingen);
• Strijden tegen mogelijk overgewicht om de slijtage van de gewrichten niet te versnellen;
• Voor een gezond dieet zorgen dat aan uw dier aangepast is. Uw dierenarts kan u uitstekend advies geven over de keuze van een gepaste voeding;
• En eventueel overgaan tot een operatie om de bekende misvormingen van de gewrichten (dysplasie, ligamentrupturen) te corrigeren.

Nierfalen is een ziekte die leidt tot de geleidelijke afbraak van de nieren. Deze zijn dan niet meer in staat om hun functie te vervullen: afval en gif uit het bloed verwijderen.

De ziekte neemt twee vormen aan:

• Chronisch nierfalen: Deze vorm treft voornamelijk oudere katten en is onomkeerbaar. Ze is doorgaans te wijten aan terugkerende urineweginfecties, tumoren, beschadigingen van het nierweefsel (veroorzaakt door bijvoorbeeld diabetes) of ook aan een leeftijdsgebonden degeneratie.
• Acuut nierfalen: In deze vorm kan de ziekte ook jongere katten treffen. Ze kan genezen worden, op voorwaarde dat de oorzaak snel wordt weggenomen. Er zijn heel wat mogelijke oorzaken: een slechte bloedsomloop ter hoogte van de nieren, micro-organismen, toxines enz.

Chronisch nierfalen wordt vaak gekenmerkt door een grotere dorst en vaker urineren. Mettertijd evolueren de symptomen van de ziekte en merkt u bij uw dier een tendens tot vermageren, een daling van de eetlust of vermoeidheid en lusteloosheid. Deze tekenen kunnen ook gepaard gaan met braken of diarree.

In geval van acuut nierfalen zijn de symptomen jammer genoeg weinig kenmerkend, wat de diagnose bemoeilijkt:

• Verlies van energie;
• Daling of totaal verlies van de eetlust;
• Aandoeningen van de urinewegen;
• Braken en diarree;
• Slechte adem (ureumgeur).

Uw dierenarts kan met een bloedanalyse en verschillende onderzoeken bepalen of uw kat aan nierfalen lijdt. 

Hoewel de ziekte in chronische vorm onomkeerbaar is, kan uw kat behandeld worden zodat zijn levenskwaliteit stijgt. Uw dierenarts zal u dan vooral dieetmaatregelen aanraden, waarbij de voorkeur wordt gegeven aan voeding met weinig fosfor en weinig proteïnen. Er wordt ook aangeraden om snoepjes en tafelrestjes te vermijden, die mogelijk nefast zijn voor de nieren van uw kat.

In geval van acuut nierfalen probeert de behandeling de normale nierwerking te herstelling via de inname van geneesmiddelen of een chirurgische ingreep. 

Er is een regelmatige opvolging van uw dier nodig om de voortgang van de ziekte te evalueren en, indien nodig, de behandelingen bij te sturen.

Van alle ziekten die het cardiovasculaire systeem van katten kan treffen is hypertrofische cardiomyopathie (CMH) verreweg de meest voorkomende. Het gaat om een aandoening die het myocard (een hartspier) treft, en wordt gekenmerkt door een verdikking van de hartwand. Deze kan zijn pompfunctie dan niet langer correct uitvoeren.

Hypertrofische cardiomyopathie treft voornamelijk katers (in 70 tot 80% van de gevallen) en kan op elke leeftijd voorkomen (maar meer tussen 5 en 7 jaar). 

Bovendien worden bepaalde rassen vaker getroffen dan andere:

• Maine Coon;
• Perzische kat;
• Sphynxkat;
• Noorse boskat;
• Britse Korthaar ;
• Ragdoll.

In het algemeen duurt het erg lang voordat hartziekten zich manifesteren. De symptomen slaan dan vaak plotseling toe. Bepaalde katten vertonen overigens geen enkele vroege waarschuwingssignalen en overlijden onverwacht aan een hartstilstand.

Toch is het mogelijk om de volgende symptomen op te merken: 

• Vermoeidheid;
• Inspanningsintolerantie;
• Hoest;
• Ademhalingsmoeilijkheden;
• Een hogere hartslag;
• Plotse verlamming van de achterpoten (arteriële trombo-embolie).

Als u deze symptomen bij uw dier opmerkt, raden we u aan om een afspraak te maken bij uw dierenarts voor grondige hartonderzoeken. 

Hoewel geen enkele behandeling de ziekte kan stoppen, kan een aangepaste behandeling uw kat gedurende meerdere jaren een heel bevredigend levenscomfort bieden.

De behandeling bestaat uit drie delen:

• Een behandeling om de hartfunctie te verbeteren en de symptomen te bestrijden die tot de raadpleging hebben geleid (ademhalingsmoeilijkheden, verlamming van de achterzijde …);
• Een behandeling van de oorzaak van de CMH als deze bekend is: hyperthyreoïdie, een hoge bloeddruk na een chronisch nierfalen enz;
• Een hygiënische behandeling om de stress te verminderen, om de oorzaken van opwinding bij het dier weg te nemen en om te zorgen voor een geschikt (zoutarm) dieet.

Met een regelmatige opvolging van de dierenarts en een goede levenshygiëne kunt u nog vele gelukkige jaren met uw kat doorbrengen!

Kattenaids, of verworven immunodeficiëntiesyndroom, is een ernstige virale infectieziekte te wijten aan een retrovirus: het FIV (Feline Immunodeficiency Virus). Het virus lijkt op aids bij mensen maar komt alleen bij katten voor en kan dus niet op de mens worden overgedragen.

De ziekte is erg besmettelijk en leidt tot een immuniteitsdeficiëntie zodat de katten gevoelig worden voor diverse infecties.

Kattenaids kan op verschillende manieren overgedragen worden:

• Door bijtwondes tijdens gevechten met andere katten;
• Via seksuele contacten;
• Tijdens de zwangerschap of het zogen, via overdracht van de moeder naar de foetus.

Kattenaids is een ziekte die verschillende fasen doorloopt:

• Na een incubatieperiode van 4 tot 6 weken treedt een matige koorts op, met ook een toename van de omvang van de lymfeklieren (buik, borst, hals). Doorgaans gaat deze fase onopgemerkt voorbij en duurt ze ongeveer twee maanden. Daarna herstelt de kat zich en lijkt ze genezen.
• In de tweede fase, die tussen 5 en 10 jaar kan duren, is de kat seropositief en vertoont hij geen enkel symptoom: het virus is 'slapend' aanwezig in het lichaam. De kat vormt in deze fase echter een gevaar voor zijn soortgenoten omdat hij besmettelijk is. 
• In de derde fase ten slotte wordt het virus actief: het begint zich te vermenigvuldigen en vernietigt de witte bloedlichaampjes, die nodig zijn voor het afweersysteem van het lichaam. De kat wordt dan heel gevoelig voor bacteriën of virussen.

Een infectie met het FIV kan dankzij een bloedafname vastgesteld worden. Jammer genoeg is er geen enkele behandeling waarmee de ziekte kan genezen worden. Zodra kattenaids is vastgesteld, is de prognose op min of meer korte termijn fataal.

De enige preventie bestaat uit het vermijden van elk contact tussen gezonde en zieke katten. Het is sterk aangeraden (en wettelijk verplicht) om katten die buiten komen te steriliseren (zowel katers als kattinnen) om bijtwondes tijdens gevechten maar ook de overdracht via seksuele weg te vermijden.

Feliene infectueuze peritonitis (FIP) is een ernstige virale ziekte te wijten aan een coronavirus. De ziekte is erg besmettelijk, treft vooral samenlevende jonge katten en wordt overgedragen door nauw contact tussen soortgenoten. 

Uitwerpselen en speeksel zijn de belangrijkste infectiebronnen, maar ook de omgeving kan een rol spelen in de verspreiding van het virus (vloer, voorwerpen, kleding …).

De ziekte treft meerdere organen en kan diverse vormen aannemen:

• de acute of vochtige vorm (met vochtopstapeling);
• de chronische of droge vorm.

Afhankelijk van de leeftijd van het dier of zijn algemene gezondheidstoestand kunnen de ziektesymptomen variëren en heel lang onopgemerkt blijven of zich net heel snel manifesteren. De incubatiefase (de termijn tussen de besmetting en het verschijnen van de eerste ziektesymptomen) bedraagt varieert zo van enkele dagen tot meerdere jaren.

• In de acute of vochtige vorm vullen de buik en/of borst zich met vocht. Hierdoor krijgt de kat ademhalingsmoeilijkheden (vochtopstapeling in de thorax) evenals diarree en braken en een opzwelling van de buik.
• In de chronische of droge vorm vormt zich geen vocht in de buik. De symptomen zijn moeilijker te identificeren en zijn verschillend afhankelijk van de getroffen organen.

Er bestaat jammer genoeg geen enkel middel om FIP te genezen en de ziekte is in bijna 100% van de gevallen dodelijk. Bij infectie kan een behandeling voorzien worden om de symptomen te verlichten en om het comfort van het dier te verbeteren.